Dag twee in sacacomie.

We hadden wat dingetjes laten wassen gisteren en dat was fijn de schonen spullen raakte al een beetje op.
Ik heb de primeur gehad, LEO DIE DE STRIJK IJZER IN ZIJN HANDEN HEEFT EN ZELF ZIJN BLOUSES AAN HET STRIJKEN WAS....
Kijk de foto's ik heb dit natuurlijk voor iedereen vast gelegd voor het geval jullie het niet geloven.

We gingen samen naar beneden en het ontbijt echt alles erop en eraan... Dus toast en omeletten.
De dag begon goed.

Ik ging even naar het toilet klein detail maar nu begint het verhaal pas dan hebben jullie een idee wat er daarna allemaal is en hoe gebeurt.

Ik kwam terug naar onze tafel....
En daar zat Leo met een cupje boter in zijn handen en hij keek mij aan met een blik in zijn ogen... Ongeloof ..... We wisten beiden even niet of beter gezegd we wisten beiden niks te doen....
Ik zag alleen maar die blik in zijn ogen en besefte dit is niet goed.
Zijn arm deed niks en zijn gezicht hing aan een kant.... En een lege blik in zijn ogen
Ik haaste me om iemand te halen van het hotel... Er kwamen snel allerlei mensen ons helpen....
Oké wat is er aan de hand Leo werdt op de grond gelegd en kreeg verkoeling met natte doeken op zijn voorhoofd en lichaam.
Hij bleef mij maar aankijken maar kon niks zeggen ongeloof wat gebeurt er met me.
Ik zei tegen Leo we zijn samen op reis en hier eindigt die niet we gaan samen weer naar huis afgesproken.
Hij knikte naar me oké...
De ambulance was al gebeld..... Oké ik dacht rustig blijven wat gaan we doen eh oké wat moet ik doen rustig blijven dat bleef ik maar in mij gedachten ... Tegen mijzelf zeggen.
Ik had ten eerste alleen de belangrijkste papieren van de verzekering enzo..mee genomen.. Me opladers en flessen water eerste levens behoefte...
Oké weer terug naar Leo die lag daar maar... Ik dacht steeds maar wat zal er bij Leo door zijn hoofd gaan...
De ambulance dat duurde nog even ik was steeds mezelf bij elkaar aan het roepen in mij hoofd oké rustig blijven blijven nadenken.....
Oh wacht een koffer pakken ja oké weer terug naar de kamer ik denk dat ik als en kip zonder kop rond liep maar had voor me gevoel alles tot zover ik kon doen onder controle..

Ik weer terug naar de kamer... Oké rustig blijven en goed nadenken wat moet ik nu doen koffers pakken ja dat was waar..
Een koffer leeg gegooit en die vol gedaan met wat spullen oké rustig blijven dat was er steeds in mij hoofd steeds maar afdraaide.
De koffer gepakt met onze spullen voor drie nachten niet weten wat er allemaal ons te wachten staat...
Leo lag daar nog, de ambulance arriveerde ik denk nog geen drie kwartier later geen idee waar ze vandaan moesten komen maar er was zeker spoed bij gezegd omdat ze niet wisten hoe en wat de ernst van de situatie... Ik had ook geen idee je heb je vermoedens een Hersen Infarct.. Omdat alles aan een kant het niet deed en hij niks kon uitbrengen.....
Ongeloof hoe kan dit in twee minuten van je leven en je wereld staat totaal op zijn kop.

Oké we waren nog steeds rustig... De ambulance personeel hebben Leo omhoog geteeld en in de brancard neergelegd...
We met ze vieren in de ambulance loeiende sirene de berg af nou heb geen idee hoe lang het duurde we waren stil en lieten het maar gebeuren.....
Berg op en berg af best een heftige trip maar de chauffeur heeft ons veilig daar gebracht.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis allerlei vragen dokters, zusters om ons heen Franse taal ja leuk maar dan best lastig.

Voor foto's en onderzoeken moest Leo weg.
Oké ik mocht in de familie kamer zitten in me eentje.
Ik had nog steeds mijn gedachten rustige blijven nadenken wat nu.
Verzekering bellen oké gelijk gedaan lang in de wacht hoofd letter K...
Dan duurt het heel lang krijg ik eindelijk iemand aan de lijn... kunnen wij u straks terug bellen, nou eigenlijk nee.... in zit in Canada en we hebben echt hulp nodig.
Ik kreeg gelijk voorrang gelukkig want ik zat al een kwartier in de wacht normaal heb ik best veel geduld maar toen even niet.

Maar goed ik had een aanspreek punt in Nederland gelukkig ook geregeld..
Het thuis front had ik nog niet gebeld tja ik dacht rustig blijven eerst weer Leo zien....
Toen ik Leo weer mocht zien dachten we gelukkig het valt wel mee..
Hij kon zich goed duidelijk maken en wist alles nog, zijn spraak was weer tot zover terug. Dus de arst die kwam en zei we hebben een scan gemaakt en we zien daar nog niet zoveel op
Dus nog lastig zeggen wat dit geweest is.
Leo dacht bij zichzelf ach we gaan zo weer fijn naar het hotel een goede nacht slapen en dan kunnen we weer verder.
Leo ging naar een andere kamer daar hebben we elkaar handen vast gehouden en ongeloof wat en zich de laaste uren nou is gebeurt.
Tot zover ging het met Leo goed...
Mmmmm tot dat hij moeilijker ging praten en zijn mond ging hangen en hij niet meer uit zijn woorden kwam. Oeps ik dacht we zijn de crisis uren voorbij dat waren de eerste 5 uren.
De arts kwam gelukkig ik had er al opgevraagd kan iemand even langs komen want ik denk dat het slechter gaat dan vanochtend en dat was ook zo...
Mmmmm we dachten nog het komt goed maar dit was weer even schikken. we vonden het allerbei heel moeilijk wanneer gaan we naar huis bellen de uren vlogen voorbij hier.

Uit eindelijk hadden we samen moed verzameld om te gaan bellen anders werdt het ook te laat ppff ja dat was mij taak....
Hoe ga je dat doen ik denk de zwaarste taak van de dag...ppff met alle moed daar ging in weer in mij hoofd oké rustig blijven dat bleef maar rond draaien de hele dag...

Ik kreeg Erik aan de telefoon om half 4 onze tijd. Canadeese tijd
Tja een vrolijke man aan de andere kant hoi hoe is het waar zijn jullie is het mooi daar....
Eh eh...... Stil nou we zitten in het ziekenhuis mijn hele lijf beefde hoe kun je zo een nieuws brengen je vader ligt in het ziekenhuis en gaat het goed nou eigenlijk nee niet zo.....
Ik heb het hele verhaal vertelt en gevraagd of Erik de contactpersoon mocht zijn ik had al even te veel aan alles hier.
Dus nou gebeurt en moeders was pas later te bereiken maar Die heb ik later op de dag nog gehoord..
Dat was fijn even me verhaal kunnen doen aan thuis..Maar goed hier ging het nog door.

Leo ging weer weg voor een scan want de arts vertrouwde het niet. Want het was echt een stuk slechter...
Leo was moe na deze dag en ik zelf ook alles lag nog in het hotel.
We hadden in de middag al afgesproken dat ik terug zou gaan naar het hotel daar boven op de berg...
Ik dacht hup in de taxi en daar heb ik alles weer.... onze auto en onze spullen dan ben ik gerust.
En voel ik me veilig ben ik mobiel en komt het goed.
Nou de taxi rit was niet wat ik me had voorgesteld ppff die vent wist de weg niet....ja echt waar daar zat ik middel of no wear....
Hij ging twee x stoppen om te vragen of we wel goed gingen en zwaaien met zijn armen uit het raam om mensen op een land weg te laten stoppen dit ga je toch niet menen pffffffffff moet ik nou echt alles zelf regelen..... Gelukkig had ik een goede app op mij telefoon gezet die met GPS de route nadat ik die had ingevoerd kon terug vinden naar het hotel.... Wat een tocht.... Ik moest ook nog 160 dollar afrekening nou geen fooi nou ja bijna ik dacht de groeten voor je.... Heb er bijna 2 uur over gedaan..

Daar aangekomen vroegen ze gelijk hoe het ging met Leo heb het hele verhaal vertelt en daarna heerlijke gegeten en de wijn was van het huis.....
Moe maar dankbaar dat Leo dit nog na kon vertellen, ben ik alleen gaan slapen morgen weer een dag......

Ik hoop dat jullie mij verhaal begrijpen en heb het opgeschreven samen met Leo.. Want ook dit stukje hoort helaas bij onze reis.....
En als er iemand vragen heeft stelt het.... In ieder geval bedankt voor het lezen...

Lieve groet van Leo en mij....